Zupełnie nie dawno dawno temu, lecz całkiem przed chwilą, bo 12 stycznia i nie za górami za lasami, lecz za wzgórzami, tuż pod lasem, w Folwarku Łękuk odbył się bal nad bale.
Księżyc srebrzystą poświatą rozjarzył wówczas pola, mróz roziskrzył milionami diamentów świerkowe gałęzie, a tafla jeziora zachłannie zebrała ów czar i skrzyła magicznie, zda się tylko po to, by wkraczające w folwarczne progi cudowne panny i szykowni kawalerowie oprawę adekwatną do swej urody mieli. Długie, powłóczyste suknie mamiły burgundem, inne kusiły powściągliwą czernią, wodziły na pokuszenie szlachetnym malachitem, oszałamiającym cyjanem, cynobrem i … ach! Wszystkie lśniły! Wszystkie powiewały zalotnie, odsłaniając czasem dyskretnie rubinową czerwień podwiązek.
Przemowy, podziękowania, nieco wzruszeń i nieskazitelni młodzieńcy, w skrojonych na miarę garniturach, pokłonili się przed wdzięcznymi pannami, aby polonezem rozpocząć studniówkowy bal.
Tańce trwały do pierwszego piania kura. Gdy brzask bezlitośnie odarł noc z diamentowej poświaty, rozpierzchli się młodzi, utrudzeni pląsami. Pozostały wspomnienia, ciche westchnienia i chyba żaden srebrny pantofelek nie ostał się na łękuckim parkiecie… A gdyby takoż się stało, panny szukać przyjdzie zapewne nie pochylonej nad oddzielaniem maku od piasku, lecz nad książkami, bo matura zbliża się, zaiste, wielkimi krokami!
